Kto nie lubi czasami dać się solidnie przestraszyć? Dla mnie rok bez porządnych horrorów to bez wątpienia rok stracony. Dlatego tym razem upichciłam dla was coś specjalnego – zestawienie najciekawszych filmów grozy tego roku. Część na pewno znasz, ale kilka z nich bez wątpienia uciekło Twojej uwadze. Jeżeli interesują was także pozostałe filmy, które w roku 2020 wypada obejrzeć to zapraszam was do osobnego zestawienia. Przed Tobą najlepsze horrory 2020 roku.
Głębia Strachu
Trzęsienie ziemi potrafi wzbudzać w ludziach ogromny lęk. I słusznie bo nad tą siła natury nie sposób zapanować. A gdy do tego dochodzi do niego 11 kilometrów pod wodą i powoduje ono awarię w newralgicznej części bazy to wymiana bielizny może okazać się konieczna. Głębia Strachu to cudowny hołd dla fanów Obcego. Zalana podwodna stacja badawcza staje się uosobieniem odizolowanego od reszty świata Nostromo, a bezmiar oceanu w niczym nie ustępuje kosmicznej próżni. Tu też nikt nie usłyszy Twojego krzyku. Polecam za klimat, setup, realizację i bardzo dobre aktorstwo. A zakończenie – chociaż nieco kiczowate – solidnie kopie po tyłku.
Numer 32
Wielodzietna rodzina decyduje się na przeprowadzkę do miasta w poszukiwaniu pracy. Za ostatnie pieniądze kupują mieszkanie w starej kamienicy. Okazyjna cena i spory metraż powinny wzbudzić ich podejrzenia, ale tak się nie dzieje. Przynajmniej do czasu, gdy w środku zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Numer 32 to propozycja rodem z Hiszpanii. Nawiedzone mieszkanie to temat wielokrotnie wałkowany, ale tym razem udaje się wycisnąć z ram gatunkowych nieco więcej i naszym oczom ukazuje się horror z wyższej półki. Nie obędzie się bez jumpscare’ów, ale towarzyszy im też cała masa innych, ciekawych rozwiązań, a reżyser świetnie manipuluje widzem rzucając podpowiedzi, prowokując go i bawiąc się z nim w kotka i myszkę. Numer 32 to z całą pewnością jedno z największych zaskoczeń roku i film, który każdy miłośnik kina grozy obejrzy z przyjemnością.
Nie Słuchaj Ich
Daniel zajmuje renowacją i sprzedażą starych domów. By ciąć koszta zamieszkuje wraz ze swoją rodziną w kolejnej inwestycji, dopóki ta nie trafi pod młotek. Z pozoru dobry pomysł prowadzi do coraz bardziej nieprzyjemnych wydarzeń. A wszystko rozpoczęło się od tego, że jego syn zaczął słyszeć dziwne głosy. Nie Słuchaj Ich to dziwny horror. Narracja prowadzona jest w sposób niekonwencjonalny rzucając widza z pozoru od razu w drugą połowę filmu. Później jednak obraz trafia w gatunkowe koleiny, po których zmierza prosto do w miarę przewidywalnego finału. No i co z tego, skoro mimo to ogląda się go z przyjemnością? Czasami chcemy się po prostu dać przestraszyć bez zbędnego męczenia szarych komórek, i w takim wypadku to hiszpańskie kino grozy sprawdzi się tak samo dobrze jak kebab po całonocnej imprezie?
Niewidzialny Człowiek
Ceccilia ma dość swojego apodyktycznego męża i pewnego dnia pakuje walizki i znika z jego życia. Ukrywając się po pewnym czasie dostaje informacje o jego śmierci i hojnym spadku. Kobieta podchodzi jednak do całej sytuacji bardzo nieufnie. Czy jej zmarły mąż, a jednocześnie genialny odkrywca mógł ukartować całą sytuację po to, by ponownie zbliżyć się do ukochanej? Przyznam się bez bicia – od początku Niewidzialny Człowiek był dla mnie filmem, do którego podchodziłem z dużą dozą sceptycyzmu. Idea przezroczystego kolesia mogła zadziałać kilka dekad temu, ale teraz mamy XXI wiek i trzeba się trochę bardziej postarać, by przestraszyć widza. A jednak reżyser trzeciej części Naznaczonego i cenionego przez fanów Sci-Fi filmu Upgrade ma kilka asów w rękawie, i nie zawaha się ich użyć. Dzięki temu Niewidzialnego ogląda się z prawdziwą grozą i zaciekawieniem, a kilka scen może wręcz wprawić w osłupienie. No i to zakończenie to miód na moje serce. Jeżeli jeszcze nie widziałeś Niewidzialnego Człowieka to najwyższy czas nadrobić zaległości.
Dodaj Do Ulubionych
Życie youtubera lekkim nie jest. I nie mówię teraz o sobie a o wielkich szychach z milionami subskrybentów na koncie. Stale trzeba kombinować, by filmy nie traciły na atrakcyjności i ciągle przyciągały nowych widzów. Cole jednak znalazł na to sposób. Wraz z grupą znajomych uda się do Rosji by tam dać się zamknąć w przygotowanym specjalnie dla niego Escape Roomie. Tak jakby Rosja sama w sobie nie była jednym wielkim Escape Roomem. Co więc może pójść nie tak? Oj dużo, mój przyjacielu. Dużo. Dodaj Do Ulubionych to horror który sztampą stoi. Mamy tu połączenie Październikowych Domów z makabryczną inwencją rodem z Piły. I niby wszystkie składniki świetnie znamy, a jednak to co serwuje się nam tym razem smakuje bardzo dobrze. I ok – większych zaskoczeń tu nie uświadczymy, ale śledzenie losów Youtubera Cole’a jest po prostu interesujące. Chociażby z psychologicznego punktu widzenia. Polecam szczególnie na seans w gronie kumpli. A jeżeli dodatkowo znajdzie się wśród was jeszcze jakiś youtuber to może być naprawdę fajnie.
Małgosia i Jaś
Gdy do domu zaczyna zaglądać głód mama wysyła Małgosię i Jasia w świat w poszukiwaniu pracy i lepszego życia, albo chociaż pełnej miski. Tajemniczy nieznajomy kieruje rodzeństwo drogą przez las. Mroczny i pełen tajemnic wciąga rodzeństwo prowadząc ich przed próg tajemniczego domu w samym jego środku. Małgosia i Jaś to jeden z moich faworytów w zestawieniu. Co prawda nie jest to horror dla każdego, ale osoby, którym podobały się Demony Prerii, Gwen, Czarownica – Bajka Ludowa z Nowej Anglii czy Suspiria poczują się jak w domu. Niespieszna narracja, masa niedopowiedzeń i klimat gęsty i lepki niczym smoła. Aktorsko też mamy tu światową ekstraklasę dzięki błyskotliwym kreacjom Sophi Lillis i Alice Krige.
Sputnik
Tajna misja radzieckich astronautów znajduje swój tragiczny finał na ziemi. Zanim jednak kapsuła rozbiła się w syberyjskiej tundrze w przestrzeni kosmicznej doszło do dziwnego zdarzenia, które zelektryzuje ludzi na najwyższych szczeblach władzy. Rosyjskie kino z roku na rok serwuje nam coraz lepsze produkcje nie bojąc się nawet tak wymagających gatunków jak fantasy, sci-fi czy horror. Sputnik to mariaż dwóch ostatnich. I to mariaż zaskakująco udany. Oczywiście zawsze można się przyczepić do nieco niedopracowanych efektów specjalnych, ale całościowo film wychodzi obronną ręką dzięki bardzo wciągającej i dosyć wartkiej opowieści. Film spodoba się zwłaszcza fanom thrillera Morgan.
Padlina
Nieokreślona katastrofa zabiła miliony ludzi, a ci którzy przeżyli cierpią na głód i choroby. Trzyosobowa rodzina koczująca w jednym z mieszkań dostaje zaproszenie na przedstawienie i posiłek w luksusowym hotelu. Niepewność i strach ustępuje miejsca potrzebie zjedzenia ciepłej strawy. Wszystko jednak ma swoją cenę. Jeżeli mówimy o największych zaskoczeniach roku, to dla mnie jednym z nich jest horror Padlina. Oceniany dosyć nisko może kompletnie umknąć większości miłośników grozy, a i ja obejrzałem go tylko z dziennikarskiego obowiązku przygotowując się do tego tekstu. I co się okazało? Coś, co miało być jedynie przykrym obowiązkiem stało się emocjonującym, wciągającym i całkiem ciekawie rozpisanym widowiskiem okraszonym delikatną nutą postapo o smaku jako żywo przywołującym na myśl genialny Delikatesy Jeana-Pierrea Jeuneta. Norweska Padlina posmakuje też fanom Nocy Oczyszczenia lub obrazu 31 od Roba Zombiego.
Relic
Matka wraz z córką udają się do babci mieszkającej samotnie w lesie w całkiem sporych rozmiarów domie, by dowiedzieć się, dlaczego od jakiegoś czasu ta nie odbiera telefonu. Pukają do drzwi, ale odpowiada im jedynie głucha cisza. Dostają się do środka, jednak domowniczki w nim nie ma. Podejmują decyzje o tym, by zostać i odkryć co stało się z nestorką rodu. Dom jednak wcale nie jest taki pusty, jaki wydawał się na pierwszy rzut oka. Horrory to coś więcej niż tylko bezmyślne straszenie i fabuła bez ładu i składu. Coraz liczniejsza jest grupa filmów, które pod płaszczykiem kina grozy starają się nam przekazać treści o wiele poważniejsze. Relic to właśnie taki przykład. Konstrukcja fabuły jest tak naprawdę metaforą choroby, zmierzającej do nieuniknionego końca. Ponownie można by zaliczyć film do niestrasznych, lecz to tylko pozory. Tutaj groza pulsuje niczym gotująca się woda pod przykrywką garnka. Ciągle czujemy, że jest tuż obok, gotowa by chlapnąć na nas z zaskoczenia, dlatego warto mieć oczy i uszy otwarte.
Czyj To Dom?
Gdy ich ojczysty Sudan Południowy tonie w konflikcie zbrojnym i masowych aktach mordu popełnianych przez juntę wojskową na cywilach młode małżeństwo postanawia uciec. Przez Morze Śródziemne trafiają do Europy, i w końcu do Wielkiej Brytanii. Dostają dla siebie nieduży dom, jednak będąc pod czujnym okiem urzędników nie mogą go opuścić pod groźbą deportacji. Jednak już pierwszego dnia ich wątpliwości budzą meble pozostawione na trawniku przez poprzednich lokatorów i dziwne dźwięki w środku nocy. Bardzo lubię, gdy horrory starają się zmienić setup dodając opowieści nieco świeżości. Czyj To Dom? to doskonały przykład tego, że czasami oklepanej historii o duchach brakuje po prostu nieco nowego spojrzenia. A zaangażowanie doń rodziny emigrantów to niemal gotowa recepta na doskonały punkt wyjścia. Na szczęście debiutujący reżyser Remi Weekes potrafi nas poprowadzić dalej w tę wciągającą opowieść i towarzyszącą jej stale rosnącą grozę. Mimo kameralności widowiska jest to niewątpliwie jeden z oryginalniejszych i na pewno najlepszych horrorów 2020 roku.
Come Play
Oliver to dziecko z problemami. Jego niepełnosprawność czyni z niego cel szkolnych zbirów jednocześnie przysparzając samotnej matce ciągle nowych trosk. To jednak nic w porównaniu z problemami, jakie sprowadzi na nich z pozoru niewinne opowiadanie przesyłane przez Internet w formie łańcuszka. Kolejny przykład na to, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Come Play to ostatnia propozycja w tym zestawieniu, ale bez wątpienia warta nie mniejszej uwagi niż poprzednie. Samotna matka mierząca się z nadprzyrodzonymi zjawiskami to temat daleki od świeżości. A jednak – okazuje się, że można tu wciąż dorzucić kilka oryginalnych rozwiązań, ale nic więcej nie zdradzę, żeby nie zepsuć Ci radości z seansu. Reżyser Jacob Chase rozwija tu historię zapoczątkowaną w swoim szorcie Larry, który znajdziesz pod tym linkiem. I przyznaję, że ta sztuka udała mu się na tyle dobrze, że film pozostaje w pamięci widza na dłużej.
