Czarna Wdowa to taki film, o którym można powiedzieć więcej dobrego, niż złego. I to już samo w sobie jest sukcesem Marvela, który na premierę swojego dzieła musiał poczekać ponad rok. Daleko mu do poziomu wielu innych widowisk MCU, ale też mało kto oczekiwał, że będzie mogła stawać w szranki chociażby ze Strażnikami Galaktyki, czy np. pierwszym Iron Manem. Ale świetnie odnajduje się jako akcyjniak na poziomie Zimowego Żołnierza. Z tym filmem łączy też Wdowę zdecydowanie więcej, ale o tym nieco później.
Zaserwowana fabuła to nie jest żadna ekstraklasa, czy też przesadnie wydumany kawałek skryptu. Założenia są dosyć proste i dają się skrócić w dwóch zdaniach. Czarna Wdowa odnawia kontakt z dawno niewidzianą, przyszywaną siostrą i razem postanawiają odszukać resztę przyszywanej rodziny, by zemścić się na swoich dawnych oprawcach, w czym przeszkadzać im będzie tajemniczy, zamaskowany przeciwnik. No proszę, udało się skrócić nawet w jednym zdaniu, chociaż wielokrotnie złożonym. Ale mniej więcej rozumiecie co mam na myśli. Mając do dyspozycji drugie zdanie mógłbym wam opowiedzieć już cały film z zakończeniem włącznie. No ale jest jedna rzecz. Ten film to nie tylko fabuła, ale także akcja i humor. I na tym polu jest już odrobinę lepiej. Dalej nie rewelacyjnie, ale lepiej.
Kreacje aktorskie dają radę. Mogło być zdecydowanie lepiej, ale też o wiele gorzej. Scarlett Johansson radzi sobie tak dobrze jak zwykle. Miała tu do odegrania nieco więcej dramatu, niż we wcześniejszych filmach uniwersum, ale to wciąż nie rola oscarowa. Krok w krok podąża za nią Florence Pugh. Wprowadza sporo świeżości i trzymam kciuki za tym, by na stałe zagościła w Marvelu. Jej kreacja bywa przenikliwa, zadziorna i nieco naiwna, ale tego ostatnimi czasy tu brakowało. Trochę smuci ilość czasu ekranowego przeznaczonego dla Rachel Weisz i Davida Harboura, bo tu aż kipiało od talentu i niewykorzystanego potencjału. Chemia między Pugh, Weisz i Harbourem była wręcz namacalna i istniała spora szansa, by stworzyć równie niezapomniane kreacje, jakimi Marvel uraczył nas przy Strażnikach Galaktyki, ale jakoś tak wyszło, że zatrzymano się w pół drogi. Być może po to, by nie wybijać filmu z rytmu ciągłej akcji. Ale jednak szkoda. A skoro o akcji mowa, to Olga Kurylenko wymiata aż miło się patrzy. Nie zdradzając szczegółów tworzy jednego z ciekawszych badassów ostatnich lat. Nieco zawodzi Ray Winstone, ale mimo wagi jego roli pojawia się na ekranie jedynie na kilka minut i karykaturalność jego postaci jest ledwo wyczuwalna.
Nie mamy też co liczyć na pojawienie się na ekranie innych znanych twarzy. Z jakiegoś powodu twórcy doszli do wniosku, że film o Czarnej Wdowie, to film o Czarne Wdowie i koniec kropka. Nie mamy co liczyć na nawet jeden gościnny występ, a szkoda, bo tak długim okresie posuchy przydałby się taki extra element, który bez wątpienia pozytywnie zaskoczyłby widownię i przywołał w pamięci stare, dobre, przedpstrykowe czasy. Mimo to cieszy, że postać traktowana przez długi czas niczym kwiatek do kożucha wreszcie dostaje swój własny film i ma okazję nieco błyszczeć. Scartlett radzi sobie zresztą na tyle dobrze, że nie brakuje nam nawet wodotrysków Starka, rozwałki Hulka czy epickości Thora.
Niepokojące jest natomiast, jak wiele rozwiązań fabularnych w trakcie seansu wyda się nam dziwnie znajome. Ba! Fani, którzy widzieli inne widowisko Marvela – Kapitan Ameryka: Zimowy Żołnierz – będą w stanie przewidzieć istotny plot twist, co bez dwóch zdań nieco psuje radość wynikającą z powrotu do – dla wielu – ulubionego uniwersum. Także tempo, nastrój, a nawet konkretne setupy to kropka w kropkę druga część Kapitana. I tu dochodzimy do głównego zarzutu, jaki kieruje wobec tego filmu. Przed nami jawi się wielki wąż, który zaczyna delikatnie podgryzać własny ogon. Na razie jeszcze nieśmiało i z zaciekawieniem, ale równie dobrze za chwilę może oddać się jego konsumpcji w najlepsze. Recycling pomysłów to niebezpieczna i zła droga, na której Marvel nieśmiało postawił pierwszy krok. Whedonie, Marvelu – nie idźcie tą drogą!
No dobra. Ponarzekałem sobie nieco, ale zbliżając się do końca mojego wywodu chciałbym, by wybrzmiało, że Czarna Wdowa to naprawdę przyjemny seans. Nic wybitnego ale jednocześnie na tyle jest to film satysfakcjonujący, że ponad 2 godziny mijają w mgnieniu oka. Powiem tak – szkoda, że tak szybko się kończy. Chciałoby się więcej, o wiele więcej fabuły i czasu dla aktorów. Po seansie uważam, że byłby z tego chyba nawet lepszy serial niż WandaVision, w czym umacniają mnie kreacje aktorskie magicznego trio – Pugh, Weisz i Harboura. Domagam się zwłaszcza i kategorycznie serialu dla Red Guardiana, który gdy tylko mógł kradł show jak dziki. Jestem więc ukontentowany i filmowi wystawiam bezpieczną notę 7. Bo do 8 wyraźnie czegoś zabrakło, a 6 byłoby jednak krzywdzące.
Ps. Jest jedna scena po napisach i tyłka nie urywa, ale na bezrybiu i rak ryba.|
