To było 25 lat długiego wyczekiwania fanów. Tyle kazał nam czekać David Lynch na powrót do najbardziej enigmatycznego miasteczka w USA – Twin Peaks. Jak bardzo burzliwe były to losy wie zapewne jedynie sam reżyser i stacja Showtime, która wyłożyła pieniądze po to, by serial przywrócić do życia.
Lynch trzymał stację w szachu przez bardzo długi czas chcąc wynegocjować dla siebie jak najlepsze warunki. Nie ma się co dziwić. Mowa o powrocie dzieła kultowego. Jego największej marki. Mimo, że serial zakończył się w sposób budzący wiele wątpliwości i kontrowersji to wielbiciele jego twórczości wciąż wytrwale czekali. I to ich właśnie Lynch nie chciał zawieść. W jego planach był powrót do esencji serialu. Bogatszy o doświadczenie i wspomagany najnowszymi efektami specjalnymi teraz jak nigdy wcześniej posiadał w swych dłoniach ogrom możliwości, które mogły go zaprowadzić niemal wszędzie.
Showtime świetnie wiedziało na co się pisze. Może jedynie trochę niedoszacowało umiejętności negocjacyjnych Lyncha. Kilka razy był gotów postawić wszystko na ostrzu noża tylko po to, by serial był dokładnie według jego myśli. Wolność artystyczna ma swoją cenę. Czasami musi być wręcz wyszarpana siłą.
David Lynch jako agent Gordon Cole
Ostatecznie jednak i reżyser i stacja chciały przecież jak najlepiej. Chciały, by serial okazał się sukcesem na miarę pierwszego sezonu. A architektem tego sukcesu był David. Miał więc kartę przetargową, której nic nie było w stanie zbić. Nie ma Twin Peaks bez Lyncha. Nie ma Lyncha bez Twin Peaks. Gdy reżyser groził, że jeżeli jego żądania nie zostaną spełnione to odejdzie wytwórnia od razu ustępowała. Widać w ostatecznym rozrachunku brali pod uwagę fakt, że to on musi wziąć na siebie pełną odpowiedzialność za projekt. W końcu też – był jedynym człowiekiem niezastąpionym dla jego sukcesu.
I powrót nastąpił. Ale jaki! Majestatyczny, silny, ostrzejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Od pierwszych sekund widać ogromną drogę, jaką pokonał reżyser przez ostatnie 25 lat. I można by zapewne opowiadać o każdym drobnym detalu, każdym elemencie, który sprawił, że powrót był więcej niż świetny. Ale by to zrozumieć, trzeba samemu dać szansę serialowi. Zagłębić się w jego zawiłe meandry, niespieszną, powolną wręcz narrację podbijaną jedynie momentami przez szybkie zwroty akcji i doprawdy solidną niczym stary dąb grę aktorską.
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/55324227/RR_09038.R.0.jpg)
Cela 27
Przy aktorach wypada też się na chwilę bądź dwie zatrzymać. Czas nie oszczędza nikogo. Oczywiście nikt nie spodziewał się, że serial może powrócić bez Kylea MacLachlana w roli głównej. To on swoją cudowną kreacją nadał serialowi ton, którego ten właściwie nie stracił, aż do końca. Ale mało kto spodziewał się cudu, jakiego dokonał Lynch sprowadzając na plan tak wiele znanych twarzy. Znanych-nieznanych. Bo chociaż aktorzy Ci sami, to czas różnie się z nimi obszedł. Jednych naznaczał o wiele dotkliwiej, okrutniej. Innych pozostawiając niemal w zawieszeniu, cudownie niezmienionych. Pojawiają się wszędzie twarze nowe, lecz to właśnie tych starych, znanych twarzy fani będą wypatrywać. Reżyser ma jedną silną cechę, która przenika jego dzieła – godną pozazdroszczenia cierpliwość. To ona sprawi, że na niektóre powroty, przyjdzie nam poczekać znacznie dłużej, gdy inne serwowane są nam niemal na wejściu niczym przekąski na szwedzkim stole gotowe by się nimi rozkoszować w dowolnej ilości i kolejności.
Wielu fanów było jednak zawiedzionych nowym sezonem. Marudzili, kręcili nosem. Bo to nie to samo. To inaczej powinno być. A w ogóle to po co to ruszać skoro było tak dobrze? A jednak trzeba było. Lynch każdym odcinkiem stara się udowodnić, że historia jeszcze nie dobiegła końca. Że bohaterowie mają nam coś jeszcze do powiedzenia. Że Lynch się jeszcze – dzięki Bogu – nie skończył.
Serial jeszcze trwa. Każdy odcinek pobudza kubki smakowe widzów. W tym nieodgadnionym świecie jest wciąż więcej pytań niż odpowiedzi. A przecież obiecano nam odpowiedzi. Zegar tyka. Odcinki mijają. A ich wciąż nie ma. Wciąż gdzieś w tle pobrzmiewa cichy głos Amandy obiecujący odpowiedzi na końcu, na końcu, na końcu…
Stara gwardia, i wciąż dobra kawa…
Ostatnie 5 odcinków, jakie przed nami zostały stanowić ma klucz do całej historii. Spiąć w klamry opowieść, jaka rozpoczęła się w małym miasteczku u stóp dwóch szczytów w 1990 roku. I gdy ta myśl zaczyna przybierać coraz realniejsze kształty coraz więcej widzów zadaje sobie pytanie – czy to już na prawdę koniec? Ostateczne pożegnanie z agentem specjalnym Dalem Cooperem? A może jednak nie? Może reżyser zaskoczy nas po raz kolejny. Podobnie jak wtedy, gdy w 1991 roku wsunął w usta Laury Palmer kwestię”Do zobaczenia za 25 lat”. I czyż faktycznie tak się nie stało? Może nie co do miesiąca, ale mija 25 lat, a przed nami ponownie staje Laura, ponownie widzimy też Coopera. Słowa nie zostały rzucone na wiatr. Chociaż wtedy – ponad dwie dekady temu – nikt nie mógł wiedzieć co przyniesie nam przyszłość.
I mimo, że szef stacji Showtime pytany o taką możliwość odpowiada, że wszystko jeszcze jest możliwe, że drzwi są otwarte, to jednak pewności mieć nie można. Piłka jest po stronie reżysera, który musi teraz zadecydować co zrobić ze swoim dzieckiem. Pielęgnowanym przez ponad 25 lat, nad którego powrotem pracował przez ostatnie dwa. Wszystko przygotowując, reżyserując, dopinając na ostatni -nieźle pokręcony – guzik (a może ostatnią klepkę?). I na przekór tym faktom wskazującym, że szanse na to nie są zbyt duże, to sam – nie jako fan serii lecz zwykły widz – chciałbym wierzyć, że u Normy wciąż zostało jeszcze kilka kaw do wypicia…
